Chamemos ás cousas polo seu Nome: ¿Institutos de Menores ou Empresas Carcerarias de Tortura e Morte?

(extraido de Abordaxe Revista)

Colamos e traducimos do Boletín Tokata esta reflexión feita na Argentina e publicada na web AgenciaParaLaLibertad :

Nota de Tokata: Ao fío da noticia da morte dun rapaz na cela de illamento do cárcere para menores onde se atopaba preso en Mallorca e o goteo de constantes denuncias sobre a existencia de celas de illamentos (Nacións Unidas prohibe está práctica para menores de idade), a excesiva medicación dos rapaces que pasan a estar literalmente drogados por elevadas doses de psicofármacos, os constantes malos tratos polas denominadas contencións físicas dos gardas de seguridade e/ou educadores ou por agresións directas, a incomunicación directa co exterior, a extremada desatención e a falta de autonomía e a progresiva institucionalicación dos rapaces… lévanos a facer unha extrapolación do seguinte artigo-denuncia e afirmar que o que nel denúnciase é o que nestes cárceres para nenos deste estado español vén sucedendo.
É hora de que chamemos ás cousas polo seu nome. Basta de eufemismos con iso de “Institutos”, que non nos de medo chamarlles polo seu nome: Empresas Carcerarias de Tortura e Morte. Referímonos aos mal chamados institutos de menores correspondentes á cidade de Córdoba (Argentina) a cargo da Secretaría de Nenez, Adolescencia e Familia (Senaf) que ao longo destes anos veñen demostrando a súa falta de intencións e políticas para conter e ofrecer un escape real da roda carceraria aos menores que se atopan privados da súa liberdade.

En maio deste ano (2015) atoparan morto na súa cela a Nicolás Peralta, mozo de 16 anos que se atopaba tras as reixas no pavillón Novo Sol desde o 23 de Decembro do 2014. Nas súas liñas, diferentes medios aludiron a que “o mozo tomou a decisión de autoagredirse colgándose dunha saba”. ¡Basta de encubrir ao Estado e o abandono ao que somete aos menores en situación de peche e á marxinación desde o berce! O testemuño dos seus familiares deu a coñecer que “ao atopar o seu corpo, este mostraba evidencias de ser golpeado”. Nicolás é un máis dos rapaces que se suma á lista de supostos “suicidios” dentro da Complexo Esperanza como Guillermo Palleres (achado morto en setembro do 2013).

É preciso remarcar, que este suceso ocorreu na mesma semana que se completou unha inspección ocular para verificar o avance de obras de infraestrutura e as tarefas de mantemento requiridas polo xuíz penal xuvenil de cuarto nomeamento, José González do Solar quen supervisou e presidiu a inspección xunto ao seu equipo técnico. Acompañárono o ministro de Desenvolvemento Social, Daniel Passerini, e o secretario de Nenez, Adolescencia e Familia (SeNAF), Gabriel Martín, de cuxa Secretaría depende o Complexo. Queda en evidencia o interese por remodelar a casa para que xs mozxs estén encirradxs en mellores condicións infraestructurais pero deixou en falta as medidas para evitar a violencia cotiá á que se lles somete.
Este venres 16 pasado levou a cabo unha violación no Ex Centro de Ingreso Correccional (Ex C.I.C.) situado na avenida Armada Arxentina ao 170 que durou ao redor de 10hs debido a que nos últimos días ingresou na fiscalía de Distrito 3 Quenda 3 unha denuncia formulada por unha asesora de Menores que daba conta que un mozo fora golpeado e vexado por gardas dese establecemento e ao mesmo tempo tivo como obxectivo constatar a existencia dunha cela de castigo e illamento (ilegal para centro de menores xudicializados), algo que se corroborou. A Voz do Interior publicou unha nota onde se entrevistou a Gabriel Martín, a cal nos provocou repulsión xa no seu discurso pretende descoñecer que a Senaf non está ao tanto das salas de illamento, nin da súa utilización como castigo, onde se lles fai permanecer ata 4 días nun espazo de 1,50m por 1,50m, prohibidos de establecer diálogo cos seus demais compañeiros e onde saen 30 minutos e teñen que elixir entre pegarse un baño ou realizar unha chamada; esta entidade pretende silenciar o berro de cada mozo ante os golpes dos “mestres” ou a tristeza que provoca velos babear polo consumo das diferentes pilulas que inxeren e circulan polos seus corredores.
Baixo o mesmo contexto, non é menor esta violación, no marco da fuga de 7 rapacess hai unha semana aproximadamente pola cal se resolveu o apartamento provisorio e preventiva de axentes do Módulo 3 que cumprían as súas funcións a noite do escape. Este tipo de medidas son resolucións mediáticas que se toman pola repercusión do feito pero non se xulgan os casos de malos tratos, abandono e vexación que cometen estes mesmos gardas.
Cabe aclarar que ao contrario do que comenta a nota na Voz do Interior, o Ex C.I.C. desde hai tempo deixou de ser un centro de pre-egreso onde os adolescentes saen a traballar e regresan a durmir. Tras os seus muros pódese atopar a mozos que esperan a súa condena desde fai máis dun ano sen poder saír aínda, outros que comezan a gozar de saídas transitorias por 2 días e deben regresar, así como tamén casos onde se lles outorgou a súa liberdade pero ante a falta dun titor que asine o seu egreso retívollos sen resposta non deixando máis saída a elixir permanecer ou darse á fuga.
Para xs mozxs que hoxe se atopan secuestradxs polo estado dentro destes cárceres de menores, non é só a amputación da súa liberdade como o rexe a lei senón a aniquilación de toda a facultade dos seus dereitos como persoas, estes centros legalizados da tortura non ten outro fin máis que manter o negocio dos axentes que se benefician con elas, de brindar unha aparencia de seguridade para a sociedade e operar sobre os corpos e as mentes dxs que alí se atopan encerradxs.
Falamos de cárceres da pobreza. Cárceres da impunidade para quen se acobillan baixo o á do Estado e as súas institucións criminais. E falemos do cárcere como o que é, outro sistema educativo onde as torturas, golpes, requisas, chantaxes, verdugueadas, etc. son a materia diaria destinada para xs excluidxs da humanidade. Do primeiro do que hai que protexer a xs mozxs é do propio sistema, da propia sociedade