16/03/16

El 24 Y 25 De Marzo, Ayuno En Varias Prisiones En Memoria De Los Compañeros Asesinados Por La Cárcel

Para todos los compañeros caídos en prisiones, pero en especial, un homenaje para mis hermanos, amigos, Juan Carlos Dopico García, Eugenio García Serrano “Gavioto”, Daniel Rodríguez Obelleiro, Felipe Gallego, Cheché Tarrío, Gorri y todos mis amigos que mataron en las prisiones españolas, que sean felices allá donde estén. Breogán falleció el 09/12/2012, en la cárcel de Teixeiro, A Coruña, allí mismo mataron a Dopico, Daniel, Felipe, entre otros  muchos mas, en la cárcel de A Lama mataron a Gavioto, Borja, entre otros muchos mas. Ya que no habría ni papel ni tinta para las muertes cometidas en prisión y los inducimientos por parte de los mercenarios de los carceleros y directores de este estado español.
Como gasto papel hoy, como gasto lágrimas hoy, en la impotencia, a mis amigos, sus principios, valores, su dignidad, su lucha constante… esa lucha para con los regímenes especiales, que tuviésemos actividades… en primer grado y segundo de tratamiento. Hombres que lucharon hasta su último día en estas draconianas prisiones. Eran bellísimas personas, nobles, sensibles con sus valores y principios como personas y, guerreros ante un sistema represor, un sistema de salvajismo puro y duro, de torturas, humillaciones, esposamientos gratuitos. Eran guerreros de los que ya hoy en día hay muy pocos, sí los hay, pero muy poquitos.
Ya no quedan lágrimas para llorar, solo rabia y dolor para odiar. El silencio, nuestro eterno compañero, trae recuerdos de sus voces, fuertes en la lucha, sensibles y puros en la amistad, cómo imaginar ahora sin llorar… un serio invierno mataron su libertad. Rebeldes, ladrones, anarkistas, hombres libres de verdad, sin temor alguno a morir, pero eso sí, con dignidad.
La tristeza del poeta cuando sus versos despiden a un rebelde, a un amigo, amigos, a mis hermanos… la tinta de su poesía clama por la sangre derramada, pidiendo venganza y lucha como en el frente de la guerra. Nuestros hermanos y camaradas se fueron como tantos otros, en extrañas circunstancias en las cárceles, Teixeiro, A Lama, Villabona… Donde cobijan a traidores y asesinan a luchadores.
Desde esta humilde poesía, vaya nuestro grito al cielo, a ese cielo estrellado donde descansan los hombres que nunca fueron doblegados y, desde esta sucia celda vaya para sus verdugos la amenaza que ellos mismos han sembrado.
Mis lágrimas casi secas, nuestros ojos empañados, nunca olvidarán sus risas que siempre están a nuestro lado, ¡¡siempre!!
Algún día venceremos, vengaremos tanta muerte con las armas en la mano… Mientras, seguiremos añorando y recordando a mis amigos, a sus risas, a sus llantos, maldiciendo a los perros que sus vidas se llevaron, y a los responsables de su dejadez que los tuvieron días en celdas hasta morir.
A tí Dopico, Gavioto, Gorri, Daniel, Felipe, Cheché, a Manuel Gómez Lirón, muerto en Mallorca,  con vuestros sueños que no os dejaron realizar, con honor y lealtad de los hermanos que jamas os olvidaran.
Siempre y por siempre.
Firmado, los leales del viento:
Reinaldo Gómez Guijarro
Jonathan Pena Rey
Rafa Ríos Tejero
Compas de lucha y aquellos que perdieron familiares y a aquellos grupos del exterior me dirijo para hacer un ayuno de dos días por los caídos, nuestros amigos, camaradas, quien quiera y tenga sus valores que lo haga a su manera, denunciar, ayunar o apoyar a los grupos de apoyo a las personas presas y familiares, que hagan ruido en el exterior de las cárceles, pues ellos los mataron los indujeron al suicidio y es que mañana nos puede tocar a nosotros en este sistema represor y asesino de mercenarios. El ayuno será los días 24 y 25 de marzo de 2016.

11/03/16

Resumo da terceira e última sesión do xuízo de Mónica Caballero e Francisco Solar, 10 de marzo de 2016.

Extraido de Abordaxe Revista
Hoxe, xoves 10 de marzo realizouse a terceira e última sesión do xuízo a nosxs compañeirxs Mónica e Francisco. Principalmente realizáronse as alegacións finais tanto de xs abogadxs defensores como da acusación particular e fiscal.
A vista comezou cos testemuños periciais, citados a xuízo pola defensa, de quen emitiu informes sobre o estudo comparativo de ADN entre unha serie de obxectos que se recuperaron tras a explosión, e o ADN de Francisco e Mónica extraído de obxectos que se tomaron das súas celas. Confirmaron o exposto nos seus informes: non existe ningún tipo de coincidencia.
Posteriormente a xuíza consultou se as partes sostiñan as súas conclusións iniciais, ante o cal o avogado da acusación particular, a muller que estaba no alicerce no momento da explosión, expuxo que sostiña o cargo de «danos» e «lesións» pero que retiraba os cargos de pertenza e conspiración, rebaixando considerablemente a petición de condena a 12 anos e un día a cada un/unha e solicitando unha indemnización de 102.000 euros.
As alegacións finais comezaron coa Fiscal quen mantivo os 4 cargos que se lles imputa no escrito de acusación: pertenza, estrago, lesións e conspiración. Así tamén mantivo a petición de 44 anos de prisión para cada un/unha. Na súa argumentación insistiu en que tras a vista oral e os informes de intelixencia queda probada a participación dxs compañeiros nunha organización de carácter terrorista. Ante a desacreditación dos peritos que a defensa fixera nas sesións anteriores aludindo á falta de formación titulada destes nos temas que emiten os seus informes, a fiscal quixo validar os seus desempeños a partir dos seus coñecementos técnicos e prácticos. Nesta mesma liña, a fiscal continuou a súa alegación dando por probada a participación de Francisco e Mónica na acción do Pilar e na intención de atentar contra o santuario de montserrat. Respecto ao cargo de lesións, apoiar nos informes médicos que dan conta das lesións auditivas e as secuelas psicolóxicas da muller afectada.
Continuaron as alegacións a acusación particular, explicando o porqué do cambio das súas conclusións tras a vista oral, sinalando que aínda que coincidía coa fiscal en que xs compañeirxs pertencen a FAI-FRI e GAC non hai argumentos suficientes para considerar a esta unha organización terrorista. Unha argumentación similar utilizou para xustificar o retiro do cargo de estragos: considera que efectivamente a súa visita a monserrat tiña a intención de atentar contra esta pero non existen as probas suficientes para probalo. Respecto dos cargos que sostivo é importante sinalar que modificou a figura de «estragos» por «danos» con finalidade terrorista.
As alegacións finais corresponderon á defensa, os cales foron contundentes e categóricos no cuestionamento da tese acusatoria. Foi unha exposición extensa polo cal abordaremos para efectos deste resumo os aspectos medulares da argumentación:
  • Falta de imparcialidade da sala de enxuizamento ao incorrer en procedementos que correspondían ao xuíz instrutor. Neste punto tamén expúxose que era sinal de imparcialidade o feito que a mesma sala fose quen decretase a ampliación da preventiva indicando que existían «probas» suficientes para tomar esta medida. Aquí tamén cuestionouse o que se incluiran no xuízo informes policiais como probas periciais.
  • Falta á verdade ao sinalar na investigación que Francisco e Mónica foran condenados en chile polo caso bombas e quedaran en liberdade por un «fallo procesual» sendo que foran absoltos por falta de probas.
  • O feito que o auto de procesamento e o escrito de acusación fose un «curta e pega» dos informes de intelixencia denota a falta de imparcialidade na investigación fiscal e no procedemento de instrución do caso.
  • Baixo unha adoitada documentación técnica ponse en cuestión a rigorosidade do sistema que se utilizou para obter os resultados do análise antropométrico, sinalando por exemplo, que en ningún momento queda claro cales son as especificidades técnicas do programa que se aplicou; o porqué utilizouse ese sistema e non outro e que os resultados están lonxe de ser fiables xa que non cumpren os mínimos dos requisitos técnicos (distancia da cámara, ángulo, luz, píxeles, calidade da imaxe)
  • Cuestionase o uso de fontes «abertas», é dicir, obtidas a partir de internet sen contrastar con fontes orixinais.
  • Recalcan que ningunha testemuña presencial dá unha descrición que coincida cos trazos deles.
  • O concepto e a práctica da «solidariedade e o apoio mutuo» son inherentes a todo anarquista.
  • Ao necesitar polo menos 3 persoas para conformar unha organización terrorista a investigación policial necesitou vinculalos con outras persoas e grupos e é aquí onde aparecen os GAC no proceso.
  • Non existen indicios suficientes para vinculalos cos GAC e en ningún caso pódese considerar a ésta como unha organización terrorista sinalando que non hai ningunha acción que se reivindicara baixo estas siglas. Ademais fíxose unha revisión dos comunicados de GAC e o libro «contra a democracia» demostrando que non hai ningún aspecto nos seus contidos que poida indicar que é unha organización con finalidade terrorista.
  • A defensa argumenta que FAI-FRI non responde a ningunha estrutura nin organización e que é unha «firma» baixo a cal se chama á acción dos anarquistas a nivel internacional. Reitérase tamén que desde o ano 2010 xa non está tipificada como organización terrorista pola comunidade europea.
  • Sobre o informe de perigo do artefacto explosivo, partindo da convicción de que non son eles os responsables do feito, sinálase que quen cometese a acción do alicerce non buscaban causar dano a persoas, dadas as características do artefacto, a hora en que estourou e o aviso telefónico que se fixo.
O xuízo concluíu co uso de Francisco e Mónica ao seu dereito a unha última palabra que foi aproveitada por elxs para reafirmar as súas ideas como anarquistas. Posterior a isto a xuíza ordenou desaloxar a sala entre berros de apoios dos compañeirxs presentes no xuízo. Finalizamos esta síntese citando as palabras dos compañeirxs coas que concluíron as súas declaracións e que reflicten a forza e coherencia das súas conviccións:
MORTE Ao ESTADO E VIVA A ANARQUÍA

06/03/16

Tokata Y Fuga 5-III-2016. La Muerte De Moisés Soto En La Cárcel De Puerto III Por Abandono De Los Carceleros

Hablamos con gente de Salamanca de la XX marcha a la cárcel de Topas y las jornadas de preparación que se celebran la semana que viene. Comentamos la muerte de Moisés Soto Moreno en la cárcel de Puerto III, víctima de abandono médico y negligencia de los carceleros. Recordamos el juicio en la audiencia nazional contra Mónica Caballero y Francisco Solar, programado para la semana que viene, con peticiones fiscales de 44 años de cárcel. Leemos los estatutos de ASPRELA, propuesta de organización de autodefensa de las personas presas.


Situación (tensa) de Javier Guerrero Carvajal dende a súa chegada a Porto 3

extraido de Abordaxe Revista

Colamos do boletín tokata esta nova sobre a situación de Javier Guerrero. Recordamos que Javier estivo preso no cárcere da Lama onde levou unha intensa folga de fame e foi trasaldado non fai moito a prisión de puerto 3 en Cádiz.
Chéganos desde dentro a carta dun compañeiro que describe as tensións ás que está sometido Javier Guerrero polos carcereiros do Porto 3.
Como estades?, escríbovos esta carta para así que todo o mundo saiba como é a situación de Javier Guerreiro Carvajal (Gaivota) desde que saíu da súa folga –que todos coñecedes– de 133 días, xa que el non quixo que se seguisen publicando as súas cousas por dar un voto de confianza ou de boa fe a todo o que se lle dixo, non quere dicir que se esqueza de todos nós, do malo que lles pasa aos seus compañeiros en prisións, de denunciar os abusos e as irregularidades dentro dos muros, pero tamén o defraudaron moitas persoas que dicían entendelo e que estarían con el ás boas e ás malas, pero cando saíu de permiso viuse bastante angustiado, e o que o coñece sabe que di o que pensa aínda que sexa sen intención de ofender, son moitos anos encerrado e distanciado do mundo normal, pediu a esa persoa que lle desculpe 20.000 veces porque non quere seguir distanciado, pero esa persoa (dun colectivo) non o entende e por iso contoume a súa situación e o porqué está mal, non atopa o seu oco e está moi cansado de todo isto e o único que pide, é que hai que entender e comprender a todas esas persoas que levan anos encerrados e que non hai que deixalos no esquecemento, que os colectivos de axuda aos presos, cando os compas teñen problemas, axudan e etc., pero logo saen de Galicia e caen no esquecemento, que aos amigos non hai que deixalos de lado é o que el di, xa que el non o faría.
Bo, cóntovos un pouco como está desde a súa chegada a Porto 3. Chegou á Lama tras pedir o alta (voluntaria no Hospital Provincial de Pontevedra), o mesmo día que chega enganárono, subiu á súa cela e en cuestión de minutos presentouse na súa cela persoalmente o Subdirector de Seguridade, os dous Xefes de Servizos e dous funcionarios máis, tras cachealo el díxolles que acababa de chegar e que non quería problemas porque non estaba en condicións para aguantar outra malleira.
Sacárono da cela e tras cachealo levárono a ingresos dicíndolle que non vexas a que leara, ao que el contestou que el non fixera nada, só reclamar o que lle pertencía e levaba desde 2012 tentando arranxar cos Educadores e o Director da Lama, pero a pesar de haber Autos que lle daban a razón, o cárcere non arranxaba a súa situación.
Unha vez en ingresos tras outra mentira, metérono nun furgón da Garda Civil sen nada das súas pertenzas, tendo que irse con tan só o que levaba posto desde Galicia ata Cádiz.